Niewidzialne mechanizmy wyparcia mogą pęknąć, wybuchnąć lub ustępują miejsce, czemuś mocniejszemu. Całą swoją siłą zalewają Twoje życie szarością, która odbiera Ci blask. Łóżko staje się jedynym słusznym miejscem, a uśmiech jest jedynie maską i rzadkim bywalcem na Twojej twarzy, W głowie myśli gonią pustkę, strach przeplata się lękiem i niepokojem. Oddychasz, jakby na kredyt, a przed oczami jawią Ci się obrazy, których niegdyś nie było. Tak może wyglądać moment, w którym Twój organizm wysyła do Ciebie zaszyfrowaną informację. Prosi Cię o pomoc – “zajmij się mną”.

W naszej codzienności chwytamy się wielu technik, które w jakimś stopniu uśmierzają negatywne odczucia. Wybierane przez nas iluzje, pozwalają nam trwać we względnie stałym poczuciu bezpieczeństwa. Jedną techniką – iluzją jest poczucie wyjątkowości. Uważamy, że jesteśmy niezniszczalni i niepodatni na zniszczenie. Rodzina, praca, życie duchowe i rozwój, uznajemy za nienaruszone i w stałym porządku. Jesteśmy bezpieczni, ponieważ w naszej rodzinie nikt nie choruje, mamy stałą pracę, która nas zadowala, szczęśliwe małżeństwo i spełniamy marzenia. Jednak w pewnym momencie nasza “niezniszczalność” zostaje sprowadzona do ludzkich kształtów. Pojawia się kryzys, który został wywołany prawdopodobnie błahostką. Padają słowa, bądź kłębią się myśli: “Nie spodziewałam się, że tego doświadczę”. Myślenie o sobie, jako o kimś wyjątkowym – nietykalnym, daje znikome poczucie bezpiecznego i spokojnego snu. Do czasu wielkiego wybuchu.